KITLIK KAÇ GÜN KIRK GÜN

Çocukluğumdan beri sıkıntılı bir durum söz konusu oldu mu, babam, en endişeli o olsa da, hemen kendini toparlar ve o veciz sözlerinden birini söylerdi. Bu sözlerden en çok kullandığı da,  'kıtlık kaç gün, kırk gün'.

Bu söz ne anlama gelir hiç bir fikrim yoktu, ama babam böyle söylediği zaman bilirdim ki o sıkıntı geçecek.

Üniversite için Ankara'ya geldiğim dönemde daha önce de bahsettiğim gibi hem çok heyecanlanmış hem de müthiş bir huzursuzlukla endişe duymuştum. Babamla her görüşmemizde ben onları ne kadar özlediğimi anlatır, yeni hayatımdaki sıkıntılardan dert yanardım. O da boğazının düğüm düğüm olduğu sesinden belli olmasına rağmen, bütün soğukkanlılığıyla yine aynı sözü tekrarlardı: 'Kıtlık kaç gün, kırk gün!'

Bir, iki, üç derken her seferinde aynı sözü duymaktan sıkılıp, bir gün nedir bu kıtlık lafı, ne alakası var benim durumumla diyerek isyan ettim. İnsanoğlu başına gelen her şeye zamanla alışır, en çok kırk gün sürer her sıkıntı, kırk birinci gün artık hayatının bir parçası olur diye açıkladı babacığım.

Gerçekten de her türlü değişime zamanla ayak uydurur insanoğlu. Ama henüz kırk gün olmadığından belki ben oğluşumdan uzakta yaşamaya alışamadım. Bence bir annenin evladından uzakta kalmaya alışmasına yetecek süre de yoktur zaten.

Ankara'daki bir ayımızı tamamlayıp, Pazar günü evimize, oğlumuza, ailemize, dostlarımıza geri dönüyoruz.

Kursum iki ay daha devam edecek, ancak ben geri kalan bölümünü Kayseri-Ankara arası mekik dokuyarak tamamlamaya karar verdim. 

Oğluma, anneme, babama ve kardeşime daha fazla dayanamayacağımı anladım.

Dostlarımı, can arkadaşlarımı, evimi çok özledim.

Belki bu Ankara'dan size yazdığım son yazı olacak. Kayseri'de görüşmek üzere sağlıcakla kalın...