Sabahları kahvaltı hazırlarken bir yandan da televizyondan sabah haberlerini dinlemek alışkanlık oldu benim için.
Sanırım bir kaç gün önce, Kars'ta meydana gelen bir yangın haberi vardı.
Apartmanın en üst katında bir anne ve dokuz aylık bebeğinin mahsur kaldığını duyunca her kadında olan anne hassasiyetiyle televizyona dönüp izlemeye başladım.
İtfaiyenin merdiveni de yetişemeyince uzun süren bir kurtarma çalışması yapılmıştı. Baba aşağıda dizlerinin üzerinde çaresizlik içinde ağlıyordu. Anne ise bebeğine sarılmış dehşet içinde aşağıya bakıyordu.
Gözlerim dolu dolu merakla takip ettim haberi. İtfaiyenin ardından baba da attı kendini içeriye ve bir süre sonra anne ve bebeği alarak dışarı çıktılar. Çok şükür ikisi de kurtulmuştu.
Ama o görüntülerde benim dikkatimi çeken başka bir şeyler vardı. Baba bebeği kucağına bastırmış ardına bakmadan koşarak çıktı içeriden. Anne ise arkalarından tek başına...
Muhakkak ki herkes acil bir durumda önce çocuğunu düşünür ancak insanın eşini de bu kadar arka plana atması normal midir?
Evlatlarım canımdan öte, ama eşim de onlardan sonra gelmez benim için.
İnşallah hepimizin çocukları hayırla büyüyüp bir gün uçacak yuvadan. Kendi yuvalarını kuracak, kendi hayatlarına, eşlerine, kendi çocuklarına dalacaklar. Biz de kendi anne babamızın canından öte evlatları değil miyiz?
Eninde sonunda, inşallah hayırlı uzun ömürler verirse yüce Rabbim, bir 'Edi' bir 'Büdü' başbaşa kalacağız eşlerimizle.
Diyeceğim o ki, çocuklar için feda ederken ömrünü eşini, daha doğrusu aradaki ilişkiyi de ihmal etmemeli insan.
Bilmem siz ne dersiniz?
1 yorum:
katılıyorum arkadaşım, çocuklarım bir yana eşimi de ihmal etmemeye, cocuklarıma gösterdiğim özeni gostermeye çalışırım...dediğin gibi evlatlar uçacak yuvvadan bir gun ALlah hepimize nasip etsin Edi-Büdü hallerini
Yorum Gönder