8 Mart 2010 Pazartesi

KENDİM KADAR KALDIM

Hep bir damla su olmak istedim ben,
renksiz , berrak, akışkan
toprağın ta koynuna sızan bir damla su
oysa hep yayılıp kaldım toprak yüzeyine
ilk güneşle buharlaştım
Hep kırarcasına, parçalarcasına
tutkuyla sarılmak istedim
kıyısından köşesinden yada tam ortasından
yakaladığım herşeye
oysa pek çok şeye elimi bile dokunamadan
sade tutkumla kaldım
Ben hep başımı alıp kaçmak istedim
terketmek, vazgeçmek,
sevdiğim sevmediğim herşeyi arkama katarak
kendim olmak istedim
ama o çocuksu muhtaçlığımla
okula kızını bırakan annenin öpücüğünde
yada müşfik bir babanın sıcacık gözlerinde
bütün dünyanın en büyük bağımlılığıyla
b u r d a kaldım
Ben hep kendim gibi,
kendim kadar
kendim için
ilk kez ve sonsuza dek
mutlu kalmak
mutluluğu sarmak istedim
kendi başıma bomboş çabalarımla kaldım

Hiç yorum yok: